Work Life Balance

Lieve mensen, ik weet het, het is al 2013 en ik moet 2012 nog afronden op mijn weblog, schande! Hopelijk kunnen jullie wat begrip opbrengen voor mijn nalatigheid na het lezen van de onderstaande update.

Work Life Balance, daar hebben ze het bij ons op de zaak altijd over. Dat je ook wel moet leven en niet teveel moet werken enzo, maar vervolgens verwachten ze eigenlijk stiekem wel dat je elke week minimaal 50 uur werkt. Dat geeft exact het verschil aan tussen de Work Life Balance in theorie en in de praktijk. Maar goed, ondanks vele uren werken, kun je deze slogan toch in je voordeel uit laten werken.

Het eerste weekend van November (ja inderdaad, 2012, zover lig ik achter), verliet ik rond lunchtijd de Amgen campus richting Burbank Airport in Los Angeles. Vanuit daar heb ik in de middag nog wat verder gewerkt onder het genot van een welverdiende vrijdag middag pint. Rond 10 uur kwam ik aan in Portland en tegen 11 uur stond ik met mijn goede vriend, Teun, in Dante’s. The place to be in Portland! Had ik de laatste keer daar nog een hele andere, doch goede ervaring (zie vorig Portland verslag), nu was er wel degelijk live muziek en nog een goede band ook. The Big Damn Band raakte ze lekker en de frontman was een ware artiest door in zijn eentje, op één gitaar, zowel de bas als de standaard gitaar te spelen. En dat met gewoon slechts twee handen. Ik snapte er niet veel van, maar vond het prachtig.
De volgende dag gingen Teun en ik op zoek naar een ontbijtje en ja, wat doe je na het ontbijt in Portland. Dan ga je naar één van de vele taprooms of brouwerijen, want verder is er in Portland nou niet al te veel te doen. Dus Teun was zo slim om tijdens het ontbijt aan de vriendelijk vol getatoeëerde serveerster te vragen waar de beste taproom of brouwerij was. Deschutes Taproom werd ons aanbevolen waarna we nog even uitleg kregen over de straatindeling in Portland (waar alles op alfabet en nummer loopt). Aangekomen bij Deschutes Taproom namen we comfortabel plaats aan de bar. We hadden voorgenomen om na twee biertjes door te gaan na de volgende taproom. Een goeie 5 bier na de eerste twee verlieten we uiteindelijk het pand met een oor vol over karma, succes is een keuze, en nog wat andere onzin, die de zeer zelfingenomen mensen om ons heen aan ons wilde verkopen. Teun en ik konden de humor er wel van inzien en verlieten met een brede glimlach het pand. Iets wat zicht later die avond herhaalde toen we een taproom The Tugboat verlieten. Teun had daar afgesproken een dame uit Portland, die hij ergens had leren kennen. Maar na een halve pint had Teun het wel gezien en vertelde me dat we zo snel mogelijk het pand moesten verlaten. Dat lukte Teun ook heel goed, want toen ik nog vakkundig een smoes aan het bedenken was om van die dames af te komen, stond Teun al buiten. Schaterlachend loop ik ook de Tugboat uit en we zijn op naar de volgende kroeg. De volgende ochtend doen we nog een ontbijtje en vertrekken we allebei met de trein uit het stadscentrum. Teun terug naar het werk en ik richting de luchthaven voor mijn terugvlucht naar Burbank.

Ondanks een vermoeiend weekend, moest ik zondag ff mijn appartement aan kant maken aangezien ik woensdag alweer volk over de vloer zou krijgen. Al met al dus nog een redelijk productieve zondag. Maandag was rustig dagje, gewoon gewerkt, biertje na het werk om mijn avonturen van het weekend te delen en Rinaldo kwam nog even over om te eten om ook ff bij te praten. Dinsdag was een grote dag in de US. Het was namelijk de dag van de presidentsverkiezingen. De strijd was een stuk minder spannend dan voorspeld, desondanks was ik toch gelukkig met het feit dat Obama herkozen werd. Dat riep toch een gevoel in me op dat ik iets meer welkom was in de US.
Woensdag kwam de volgende gast aan in LA. Corien, een oud studiegenoot en goede vriendin, had besloten haar vakantie in California door te brengen. Donderdag kwam ook mijn goede vriend en collega, Joris weer aan. Die had speciaal zijn vlucht verzet van zondag naar donderdag. Reden. Corien en ik zouden vrijdag naar Vegas vertrekken en Joris wilde toch maar al te graag mee. Knap stukje regelwerk van Joris uit dat hij dat alsnog voor elkaar kreeg op redelijk korte termijn. Dus een huis vol visite en vrijdagochtend van thuis gewerkt en vrijdagmiddag de wagen in richting Las Vegas. Vrijdagavond een beetje over The Strip gewandeld als ware toeristen. Zaterdag 10 november naar Old Vegas en de Stratosphere Tower. ’s Avonds nog naar een show en daarna nog ffkes op stap. Al met al weer een prima Vegas tripje en een goed jubileum (Vegas tripje 10). Zondag terug naar LA en op de terugweg gestopt in Hollywood om naar het Hollywood sign te hiken. Dat was voor mij ook de eerste keer omdat te doen en dat was wel heel tof. Zeker wel aan te raden, al is het alleen maar omdat het heel cool is om te kunnen zeggen dat je daar geweest bent!

Maandag weer gewoon werken, altijd lastig na een iets te heftige Work Life Balance ervaring in het weekend. Dinsdag ook nog een dag bijkomen van Vegas en woensdag 14 november stond alweer de volgende trip op het programma. Ik moest namelijk vanaf donderdagavond aanwezig zijn bij een conferentie voor het werk in San Francisco. En zaterdag was ook nog een conferentiedag, dus in het kader van de Work Life Balance had ik geregeld dat ik woensdag naar SF kon rijden (als reisdag) en donderdag daar vrij was ter compensatie van de zaterdag die ik moest werken. Tja, eerlijk is eerlijk, ik heb die slogan niet verzonnen, maar ja, als deze er is, dan kun je kansen om hem te gebruiken niet laten liggen natuurlijk. Dus woensdag relaxed langs de Pacific Coast Highway (lokaal beter bekent als The 1) richting SF en donderdag fietsen gehuurd om door de stad te fietsen. Vrijdag heel de dag conferentie en Corien op pad gestuurd met een tourbus door SF. ’s Avonds iets te hard op stap, dus de volgende ochtend wat later aanwezig op de conferentie, maar toch weer mijn ‘work’ steentje bijgedragen. Die avond ook nog maar ff op stap met collega’s en zondag superbrak weer terug naar LA.

Maandag 19 november wilde Rob de verhalen van SF wel horen, dus daar lekker in de hottub een avondje bijgepraat. Dinsdag een rustig dagje en woensdag maar weer op pad. Deze keer naar The Universal City Walk. Een plek waar ik zelf ook nog nooit geweest was en dus Corien en Joris weer mee op touw en daar naartoe. Vervolgens in The Valley nog een hapje en drankje gedaan bij de Laurel Tavern waar ook Lauren nog aansloot. Daarna terug naar Westlake Village, alleen aangezien het de avond voor Thanksgiving was toch nog maar ffkes op stap in het oh zo mooie Westlake Village. Joris en Corien keken hun ogen uit en ik eerlijk gezegd ook nog wel. Donderdag 22 november was hier dus Thanksgiving, alleen aangezien de visite nog over was had ik besloten om maar niet in te gaan op de vele uitnodigingen. Dat gaf wat meer tijd om LA te laten zien. En ’s avonds hadden we ons eigen Nederlands / Belgisch Thanksgiving etentje bij mij thuis. Vrijdag was ook nog een dag vrij en het laatste weekend van Joris en Corien in SoCal, dus op naar de Santa Ynez Valley om wat wijn te proeven. Op de terugweg nog een etentje in Santa Barbara en de vermoeiende maar mooie dag was weer voltooid. Zaterdag stond in het teken van uitslapen en ’s avonds naar Downtown LA voor het eten om vervolgens af te zakken naar KoreaTown voor het concert van de Counting Crows. Dat was wel weer heel cool en ook goed om weer een nieuwe venue in LA te ontdekken. Zondag nog ffkes naar de Farmers Market en The Grove, maandagochtend van thuis gewerkt en Rinaldo over voor de koffie om vervolgens Corien op LAX af te zetten voor haar terugreis naar Nederland.

Maandagmiddag naar kantoor en ook maar weer ff op de spinfiets gaan zitten naar al dat reizen en weinig tijd om te sporten. ’s Avonds Rinaldo over voor het eten. Dinsdag een afscheidsborrel van een collega en woensdag en donderdag eindelijk tijd om ffkes uit te rusten en eigenlijk gewoon helemaal niks te doen. Vandaar dat ik tegen alle wetten in op vrijdagavond een keer redelijk fit was, vandaag dat ik maar naar Malibu ben gegaan omdat mijn lokale favoriet Meiko daar een optreden had. Was weer cool.

Zaterdagochtend weer vroeg wakker op te gaan spinnen. Daarna een lekker tukkie gedaan op de bank en de LA Galaxy opnieuw kampioen te zien worden van de Major Soccer League. Vervolgens het eind van de middag nog een verjaardagsfeestje in LA en ’s avonds niet meer gedaan dan een filmpje gekeken. Ook zondag was een rustig dagje zonder noemenswaardigheden en zo verliep ook de laatste anderhalve week van het jaar in Westlake Village. Ik had me namelijk voorgenomen om maar even rust te houden na het drukke schema van November (Portland, Vegas, SF en tourguide in SoCal). Maar ja, toen ging het ineens drie dagen regen in SoCal en dat betekent dat het sneeuwt in Mammoth Lakes. Dus op woensdag toch maar besloten, om er nog 1 tripje aan vast te plakken. Vrijdag met Rob en zijn dochter Bridget op naar Mammoth om te gaan skiën. Zaterdag heel de dag op de piste en aan het eind van de middag après-skiën wat leidde tot een poolbiljart en een nog meer drankavond. Zondagochtend ook nog heerlijk geskied en toen terug naar Westlake Village. ’s Avonds maar meteen mijn was gedaan, want woensdag stond alweer het vertrek naar Nederland op het programma voor de winter shutdown. Helaas miste ik mijn vlucht op woensdag, dus kwam ik niet donderdag maar vrijdagochtend pas in Amsterdam aan. Daarover later meer, of misschien beter gezegd minder, want zulke stomme fouten moet je niet al te veel benadrukken.

Al met al denk ik dat ik mijn Work Life Balance in de laatste 2 maanden van het jaar redelijk goed bewaakt heb en dat de zaak dan ook trots kan zijn op een medewerker die de visie van het bedrijf zo hoog in het vaandel heeft staan. ;)

Have a good one! :P