Traveling band (deel I)

7 mei 2012, de datum van mijn laatste update op deze site. Mijn excuses aan degene die met smacht zaten te wachten op mijn volgende update. Hier is ie dan.
7 mei 2012, brengt ook gelijk de eerste vraag in mij naar boven. Als ik normaal ongeveer één week in één A4tje krijg en normaal 3 tot 4 weken in een update bundel, hoe krijg ik dan ruim 3 maanden in een A4tje of vier… Tja, laat ik toch maar een poging wagen.

De dag na mijn laatste update stond een avondje Hollywood op het programma. Snow Patrol kwam optreden in het Hollywood Palladium en Ed Sheeran stond in het voorprogramma. Het optreden was erg goed, maar dat kan ook komen omdat ik eigenlijk vergeten was of Snow Patrol eigenlijk wel een goede band was. :)

Twee dagen later op donderdag 10 mei was mijn promotie eindelijk een officieel feit. Daar is een goed glas op gedronken en dat maakte mijn jaar 2012 al zo succesvol als ik gewenst had. De rest van het jaar vanaf hier is allemaal bonus!

Dinsdag 15 mei stond wederom een avondje Hollywood op het programma. Meiko had haar CD presentatie gepland bij Hotel Café. Daar had ik haar al eerder gezien, maar Deena en Deanna wilde sowieso gaan kijken, dus twijfelde ik geen moment om mee te gaan naar deze zeer grappige en goede sing-a-song-writer. Mooi avondje, cdtje bij en nog een mooie pica gescoord.

Donderdag 17 mei kwam Stefan weer langs in SoCal. Dat was weer een prima weekendje waarin het hoogtepunt wel was dat we op zaterdag fietsen hadden gehuurd in Santa Monica en de volledige kustlijn hebben afgefietst tussen Santa Monica en Venice Beach. Erg tof om zo eens door die twee wijken te toeren. Zondag ook nog ff gaan kijken bij de start van de laatste etappe van de Tour Of California. Deze ging van start op Rodeo Drive, Beverly Hills. We waren ruim op tijd aanwezig, zodat we nog tijd hadden voor een kort onderhoud met de ploegleiding van de Rabobank ploeg (Adri van Houwelingen, Koos Moerenhout & Erik Breukink) voor we Robert Gesink in zijn gele leiderstrui zagen vertrekken.

Het laatste weekend van mei stond aflevering 7 van de “Tony in Vegas” serie op het programma. Het was hier in de US het zogenaamde Memorial Day Weekend. Wat voor ons betekende dat we maandag nog een dag vrij hadden. Ik vloog zaterdag middag naar Las Vegas, alwaar de rest van de ploeg van een man/vrouw of 12 al aanwezig was. Eenmaal aangekomen even opgefrist en op naar de enige echte DJ Tiësto. Jaja, ‘onze’ Tijs trad op bij de Surrender Night Club in het Encore Hotel, (één van de twee hotste tenten in Vegas op dit moment). Zelfs ik, als niet elektronische muziekkenner, kon duidelijk horen dat die jongen ze behoorlijk wist te raken. Die tent ging letterlijk helemaal uit zijn plaat voor de nummer 1 DJ van de wereld.

Het bekende Vegas-katerje nog maar amper uitgeslapen stond de volgende klepper alweer op het programma. Kaskade trad op bij de Marquee Day Club, (die andere van de twee beste tenten in Vegas). Ook deze DJ wist ze aardig te raken en ook daar ging het publiek redelijk uit zijn dak. Ik vond het ook prachtig, maar vooral de brunette waar ik mijn ogen maar niet van af kon krijgen. Ach ja, gelukkig hebben we de foto’s nog. :P
Na dit Day Club feestje, ff plat om ’s avonds terug te keren naar Surrender Night Club @ de Encore. Daar draaide Calvin Harris, opnieuw een grote naam, die je heel misschien wel kent van de plaat “I feel so close to you right now” of zoiets. Tenminste zo begint die plaat. Lekkere plaat, goeie DJ, opnieuw, voor zover ik er verstand van heb, maar het klapte er weer aardig op zullen we maar zeggen.

Maandagochtend ook weer opgestaan zoals de dag ervoor en ook deze keer stond weer een Day Club op het programma. Het wordt een beetje eenzijdig, maar als je de beste clubs gewoon bent, dan ga je niet snel een stapje terug. Dus wij weer naar Encore Beach Club, wat gewoon dezelfde tent is als Surrender Night Club, alleen overdag heet ie gewoon anders als ’s avonds. :) Daar stond deze keer de DJ Deadmau5 achter de draaitafel. En ja, je schrijft het echt zo en ja ik had er ook slechts vaag van gehoord, maar jongen, jongen, die gast die kon er ook wat van zeg. En zijn uiterlijk was misschien nog wel beter dan zijn platen. Vol tatoeages, een petje en letterlijk constant aan het roken tijdens het draaien, dat vind ik karakter! Prima middagje, iets te veel gedronken en ’s avonds ‘op tijd’ naar bed, want de volgende ochtend hadden we om 6 uur al een vlucht terug om dinsdagochtend geheel fris en fruitig op kantoor te verschijnen. Tja, je kunt ongeveer raden dat ik, eenmaal thuis gekomen, thuis in mijn bed lag de rest van de morgen. Ach, ’s middags was ik wel op kantoor en ging het nog best goed ook. De rest van die week zoals je kunt raden niet al te veel spectaculairs gedaan. Bijkomen van mijn beste Vegas weekend ooit, ter voorbereiding op het volgende weekend, was mijn voornaamste bezigheid.

Zaterdag 2 juni stond namelijk weer de jaarlijkse ZooBrew op het programma. Zaterdagmiddag was ik dus naar Santa Barbara afgereisd om daar de middag, avond en nacht te verblijven. ’s Middags naar de dierentuin en aangezien we eigenlijk wat te vroeg waren, dit jaar ook zowaar de dierentuin zelf gezien, in plaats van alleen maar kansloos bier te drinken. Dat stond natuurlijk daarna wel op het programma en dat ging weer goed. Toch was ik nog prima bekwaam na dit feestje, waar de meeste mensen toch in een beschonken tot zeer beschonken toestand de dierentuin verlieten was onze ploeg nog wel redelijk oké. Vandaar ook maar dat we meteen doorgingen vanuit de dierentuin het centrum van Santa Barbara in. Ook dat was weer een mooi feestje aangezien Santa Barbara een studenten stadje is en de Irish Pub meer een Irish Club was. De volgende ochtend, na een prima nachtrust, nog afgesloten met een stevig ontbijt in Santa Barbara en toen weer op weg naar het vertrouwde Westlake Village.

Maandag 4 juni zou ik eigenlijk naar Tokio vliegen voor de zaak, maar ja… Toen de LA Kings zicht plaatste voor de Stanley Cup finale en het speelschema bekend werd, bleek dat de LA Kings deze dag, hun 3e wedstrijd in de finale reeks zouden spelen en de eerste in Los Angeles. Dus, had ik heel verstandig mijn vlucht een dagje verzet en kon ik ’s avonds met Rinaldo en Danny bij Rob thuis de wedstrijd kijken. Na een klinkende overwinning (4-0) kwamen de LA Kings op een 3-0 voorsprong in de series. Ik besefte dat ik hoogstwaarschijnlijk de overwinning van LA zou moeten missen omdat ik in Tokio zou zitten. Maar goed, voor de zekerheid toch maar even mijn terugvlucht verzet van dinsdag 12 juni, naar maandag 11 juni, de dag waarop de eventuele ‘game 6’ in de series zou plaatsvinden in het Staples Center.

Dinsdagochtend 5 juni vloog ik business class naar Tokio, alwaar je dan op woensdag laat op de middag aankomt. Heel raar, maar waar. Tja, daar sta je dan aan de andere kant van de wereld. Voor het eerst in mijn leven op het Aziatische continent in de hipste stad van de wereld, Tokio, Japan. Het deed me wel ff stil staan bij hoe snel het kan gaan. Had mij 5 jaar geleden gevraagd waar ik over 5 jaar zou staan en ik had met verheffende stem, Gils gezegd. Maar goed, John Lennon had gelijk, “Life is what happens to you, while you’re busy making other plans”. En dat is maar goed ook, want als je eenmaal de smaak te pakken krijgt dan wil je meer. Nu stond ik voor het eerst in mijn leven op een plek op aarde waar alles wat ik had geleerd in relatie tot taal en het alfabet, totaal geen waarde had. Toch wist ik mijn weg naar het hotel te vinden en ben ik ’s avonds op pad gegaan om de stad wat te verkennen. Shibuya Crossing, staat erom bekent als het drukste kruispunt van de wereld is (zie YouTube). En daar sta ik niet van te kijken. Elke keer als daar het licht op groen gaat voor de voetgangers, is het alsof bij een voetbalwedstrijd rellen uitbreken. Ineens begint iedereen in versnelde looppas zijn weg naar de overkant te zoeken. Een indrukwekkend fenomeen.

Donderdag had ik ook tijd om wat rond te kijken in de stad. Ik besloot om naar één of andere tempel te gaan en om naar het overheidsgebouw te gaan, alwaar je vanuit één van de bovenste verdiepingen een prima uitzicht over de stad zou hebben. Met wat geluk en hoop van zege de juiste treinen en metro gepakt en aangekomen op de plekken van bestemming. Dat reizen met de trein daar is trouwens best leuk. Ik, niet al te groot van stuk, was toch zeker een halve kop tot een kop groter dan de gemiddelde Japanner en had zeker twee tot drie keer zulke bolle ogen, dus ze keken me aan alsof ik degene was die er raar uitzag. ;) Het overheidsgebouw gaf een heel cool overzicht over de stad. Jemig, want een grote stad en wat een enorme hoeveelheid stenen en beton. Een groene stad is Tokio zeker niet, maar wel tof om zo van boven een goed beeld te krijgen. Die tempel, tja, daar kan ik kort over zijn, dat was een in mijn ogen redelijk simpele tempel, maar ja, dat kan ook liggen aan het feit dat ik al meerdere kerken gezien heb ik mijn leven die toch een heel stuk meer de moeite waard waren dan deze houten blokkendoos. Aan het eind van de middag moest ik voor het werk naar het magazijn wat we hadden in Tokio. Dat was wel tof om een keer een depot van ons te zien dat we inhuren om de producten naar de ziekenhuizen te sturen. Eindelijk weer eens een keertje kort bij de operatie en dat in Tokio en niet eens een officiële Amgen locatie, maar een externe partij die we daarvoor inhuren. Tja, soms moet je ver gaan om weer eens met beide voeten op de werkvloer te staan. Wel tof ook dat ik in hun ogen de ‘grote’ jongen was van Amgen die langs kwam. Tenminste zo voelde het. Vandaar ook dat ze me na het bezoek mee uit eten namen die avond en de rekening betaalde. Al met al een prima bezoekje! :)

Op vrijdag van hotel gewisseld, aangezien mijn meeting in het weekend in een hotel aan de ander kant van de stad was als het hotel wat ik zelf geregeld had. Vandaar in de middag daar maar ff de wijk verkennen door wat rond te wandelen en na een kort middagdutje deed ik ’s avonds eigenlijk min of meer hetzelfde, alleen dan probeerde ik andere straatjes te pakken, stopte ik op wat meer plekken voor een biertje en ’s avonds ziet de stad er simpelweg heel anders uit als overdag.

Zaterdagochtend liep ik tegen de eerste Amgen mensen aan in het hotel en daar ben ik dan maar mee gaan ontbijten. Vervolgens hadden we ’s middags meeting. Toen die gedaan was, ging ik weer ff een dutje te doen. ’s Avonds hadden we een groot ontvangst diner voor alle doktoren die deze middag/avond waren aangekomen. Het eten was prima en na het eten, ging ik maar weer ff pitten, want ’s nachts moest ik mijn bed uit om Denemarken – Nederland te kijken, nou ja, daar hebben we het maar niet meer over. Kroeg uit, taxi in en naar bed. Volgende dag vroeg op, Investigator Meeting. Het evenement waarvoor ik mijn ticket naar Tokio had afgedwongen. ;) Wat grappig was is dat we allemaal een oortje in hadden en alles vertaald werd. Ik kreeg heel even het gevoel dat ik bij de VN of Europese Unie werkte of zo. Haha. Alles wat de Japanners in het Japans vroegen, werd in mijn oortje in het Engels vertaald en alles wat ik in het Engels zei werd voor de Japanners in het Japans vertaald. Erg grappig en best wazig om een keer mee te maken. Net echt! Mijn presentatie ging wel aardig, maar nou niet echt om over naar huis te schrijven, maar goed, trucje gedaan, meeting afgelopen en maar weer ff een dutje. ’s Avonds met de Amgen ploeg uit eten bij een uitstekend restaurant! Waar ik zelf tijdens deze trip wat moeite had om de goede restaurants te vinden (op één goeie gok na), had ik meer geluk toen die mannen van het depot me meenamen, de maaltijd in het hotel en de laatste avond met de Amgen crew. Een mediterraans restaurant in Tokio, nou daar was het eten om je vingers bij af te likken zo goed. Het was ook in één van de beste wijken van Tokio, Rappongi, dus toen iedereen na het eten richting zijn bed wilde, zag ik mijn kans schoon om daar eens doorheen te gaan wandelen.

De volgende dag lekker uitgeslapen, wat gewerkt en op naar het vliegveld om terug naar LAX te vliegen. Je vertrekt laat op de middag in Tokio en aangezien ik zo kapot was had ik op het vliegtuig, waar mijn bedje helemaal plat kon :), maar liefst 5 uur geslapen op de terugweg en rond 11 uur ’s ochtends diezelfde dag, kwam ik weer aan op LAX. Rond 2 uur was ik thuis en aangezien de LA Kings de vorige twee wedstrijden in de finale series verloren hadden, zouden ze die avond de 6e wedstrijd spelen in LA. Ik had gedurende de week nog gekeken voor kaartjes vanuit Tokio, maar die koste minimaal 800 dollar om helemaal bovenin te zitten, dus dat ging hem niet worden. Zodoende hadden Rob, Danny en ik afgesproken om naar L.A. Live te gaan in Downtown LA en daar de wedstrijd ergens in de kroeg te gaan kijken. Waren we er toch een beetje bij. Totdat ik net nadat ik thuis kwam van Rob een berichtje kreeg of ik toch naar de wedstrijd wilde gaan, de tickets waren redelijk in prijs gedaald. Hij had zijn dochter al verteld dat Danny en ik zoveel geld eigenlijk niet uit wilde geven aan de wedstrijd, maar ik smste, zonder Danny te raadplegen, meteen terug dat ik het geld er wel voor over had. Iets in mijn hoofd zei me dat dit waarschijnlijk de enige kans was in mijn leven dat ik bij een ijshockey wedstrijd kon zijn, waarbij mijn favoriete team het hele seizoen zou kunnen winnen. En zoals je in mijn vorige update kan lezen, was dat het scenario wat ik geschetst had, game 6 in Staples Center en dat dan de LA Kings de Cup omhoog zouden hijsen, toen dat door mijn hoofd schoot was het de beslissing heel snel gemaakt. Daar moest ik bij zijn! Na een half uurtje krijg ik een smsje dat hij onderweg is met zijn dochter Bridget en we de kaarten hadden. Een goeie twee uur later liep ik in DownTown Los Angeles het Staples Center binnen en voelde ik dat mijn droom waarheid kon worden. Eigenlijk voelde ik dat het niet meer fout kon gaan en toch was ik zenuwachtig tot op het bot. Snel nog gauw wat bier halen voor de wedstrijd begon en onze goeie plekken innemen.

De wedstrijd begon redelijk gelijk op, maar halverwege de eerste periode, krijgen de New Jersey Devils een 5 minuten penalty voor boarding. In deze penalty scoorde de Kings 3 keer en het stadion gaat volledig uit zijn dak. Het vervolg van de wedstrijd blijft LA domineren en wordt uiteindelijk gewonnen met 6-1. Voor het eerst in de 45-jarige historie van de LA Kings wordt de Stanley Cup gewonnen. En toen kwam hij binnen, gedragen door twee mannen met witte handschoenen, Lord Stanley, The Greatest Cup in all of Sports, officieel genoemd, The Stanley Cup. Aanvoeder Dustin Brown mocht hem in ontvangst nemen en hief De Cup boven zijn hoofd. Op het eigen ijs in het Staples Center in game 6 en ik was erbij. Het vooraf door mij geschetste scenario werd waar. Een ervaring om nooit meer te vergeten! De laatste minuten van de wedstrijd kun je terug kijken op youtube en het is echt indrukwekkend, kippenvel voor mij in ieder geval. (Hier is de link: http://www.youtube.com/watch?v=lwRnt68H46Q)

Zoals je ziet is mijn poging om ruim drie maanden in ongeveer vier A4tjes te proppen mislukt, dus vandaar dat ik het hier even afkap. Later deze week het tweede deel van het travelling band verhaal. So far, I hope you enjoyed the story of the show.

Have a good one!